मुग्ध सावळी

मुग्ध सावळी

येते, घेते मिठीत

ती जवळी ……

              कोमल मखमल

              उबदार उठवर

              महिरप शिल्पी

              अकल्प अगदीच........

नवल सुगंधित

उष्ण ते श्वासीत

लपले जपले...

प्रधुंद उधळीत .....

               मुग्ध सावळी

               सोडून जाते ....

               बेहोषी सगळी ...

नितिन उपाध्ये

ती असतेच

ती नाजूक

शेलाटी, सावळी

रोजच दिसते

ओळखीचे बघते

पण जराही

हासत नाही.....

                मग ती अगम्य

                गूढ , गहिरी तरीही

                मैत्रीण रोजचीच जणू

                बघते, ओळखते

                पण जराही

                बोलत नाही....

ती असते.

ती असतेच.....

अगदीच नेहमी

न ठरता

ठरल्या वेळेवरती

                       ती नसतानाही

                       असते माझी

बाकी माहीत नाही .......

                                         नितिन उपाध्ये

तु

नि:शब्द गहिऱ्या रात्री 
अंगणात मोगऱ्याचा
 बहर ……… 
  
तुझा श्वास…अन तुझी सावली 
तुझ्या आठवणींचा 
कहर ……….  


                   
                      नितिन उपाध्ये

मेघ काळा

   

तुझ्या आठवांचा 
                     चिंब पावसाळा ...
मनांत दाटलेला 
                    गर्द मेघ काळा ...


  खुब बरसला हा 
                    डोळयांतून घळघळा ..........




                                                      नितिन उपाध्ये 

संध्याकाळ

 

मावळत्या सूर्याची 
चोरपावली रात्रीची 
उदास मनाची 
कधीतरी केंव्हातरी 
रम्य भासून गेलेली 
एक स्तब्ध संधाकाळ ……....
सुकल्या फुलाची 
उसासत्या मेहेन्दीची 
निसटल्या क्षणांची 
अस्पष्ट हुंकाराची 
दिर्घ उच्छ्वासाची 
नि:शब्द संध्याकाळ ……....
प्रियेच्या विरहाची 
विरहाच्या वेदनेची 
थकल्या डोळ्यांची 
ओघळत्या आसवांची 
निष्ठुर संधाकाळ ……......
व्याकूळ मनाची 
दबकत येणारी 
सरता न सरणारी 
एकाकी संध्याकाळ …….....                                                                 नितिन उपाध्ये

तुझी आठवण

   

स्वप्नात भेटतेस 
जागवून जातेस 
टक्क अंधारात 
डोळे तुला 
शोधत राहतात 

                 रात्र लांबत जाते 
                 पहाट दूर राहते 
                तुझ्या आठवणींनी 
                उशी चिंब होते 

                                    नितिन उपाध्ये 

झुरणारी रात्र

                     

विरहाच्या या एका

झुरणाऱ्या खोलरात्री

मेहेंदी उसासते

पारवा हुंकारतो

आणि माझ्या -

अंतर्मनात उमटलेल्या

तुझ्या आठवणींच्या

गडद लहरी ................

           .................एक दीर्घ उच्छवास

                          कुठेतरी विरून जातो

                                   नितिन उपाध्ये

कैफ

निजानीज होते

रात्र चढत जाते

                हळुवार चांदणे ….

               प्रखर प्रखर होते

      

आता वाराही स्तब्ध

आणि झाडे अचल

               गर्द काळोखात

               गूढ सावल्या

मी शोधत राहतो

तुझे अस्तित्व … 

                                नितिन उपाध्ये

         

फुरसत

  

अनिर्बंध स्वातंत्र्याच्या

एका प्रसन्न पहाटे

अंधूक प्रकाशात

 बहरलेला आणि

बहकलेला मोगरा …….

निवांत चांदणं  

नैसर्गिक हवेच्या

थंड झुळकेने सुखावून ………

तू तृप्त झालीस .

तुझी निशब्द

आश्वासक सोबत …….

साऱ्या जन्माची फुरसत 

एका क्षणांत सामावली होती.

नितिन उपाध्ये